શિશિર માં વસંત ?

ફરી ફરી ઉઠે પ્રશ્ન ,
પ્રિયા ,
છે જે આરાધ્ય
શું નહિ બને કદી સાધ્ય  ?

પ્રતિમા જો પથ્થર ની હોય
તો
મારી કવિતા ના ફૂલ અડ્તાજ
પ્રાણ પાંગરે  ;

પણ જે જીવંત છે
તેને કેમ કરી બોલતી કરું ?

હવે ક્યાં સુધી
વાયદા ની વસમી યાદો લઇ ને ,
શિશિર માં વસંત ને
શોધતો ફરૂં  ?

જેવી તારી
તેવી મારી ,
કાળી ડીબાંગ રાત માં
રહી રહી ઉઠે છે
પ્રશ્ન 

ક્યાં ક્યાં મને તું ગોતે !

મને કદીક તો
લાડ થી બોલાવ
બેજુબાં  !

ફાવે તે , ગમે તે , મને
કહે ,

     " બનફૂલ , બદમાશ , બદ્સૂરત  -
       કૈં પણ  "

મને ક્યારેક તો
લડકપન થી ખેલાવ
ખૂબસૂરત ,

" ઘર - ઘર " રમતાં
તું જો બને ઢીંગલી ,
તો
ઢીંગલો બનવા હું તૈયાર  :

રમવું જો તારે સંતાકૂકડી
બંધ કરી દે આંખલડી  ;

પછી કહું જયારે ,

      "  આવ ગોતવા "

મળે ના તારો મિતવા  !

ખૂણે ખાંચરે
કબાટ પછીતે
પલંગ નીચે ,
ક્યાં ક્યાં મને તું ગોતે !

પણ તારા ઉરના
પાલવ પાછળ
હું છૂપાયો  !

મળ્યો જયારે તને

આ તમન્નાઓને
ક્યાં સુધી સાચવું
પ્રિયા  ?

જો તને શરમ નો ભાર
તો મને પણ
ઊર્મિઓની આ ગઠરિયા
હવે સહી નથી જાતી  ;

મૌન ને પણ ક્યારેક
વિસામો જોશે ને  ?

પ્રથમ પહેલાં
તારી આંખ માં
પ્રેમ ના શબદ વાંચ્યા
ત્યારે શું ખબર ,
તું છો
ભાવિ ની નદી નો
સામો કિનારો  !

તને યાદ છે  ?

ગરુડ ની પાંખ થી
ઉતરી ,
હું મળ્યો જયારે
તને સૌ પ્રથમ ,
ત્યારે
એ મિલન માણવા
દુનિયા એ કર્યું હતું કામ બંધ  !

તેં તો સૌ અફસોસ ને
હૃદય ના ક્યાં ખૂણે
ધરબી દીધાં છે  !

મારા અફસોસ નો અનલ
મને
ધીમે ધીમે ભરખી રહ્યો છે  ;

હવે ક્યાં સુધી
પ્રિયા ,
વિરહ ની વસમી જૂદાઇ  ?

ઘડી બેઘડી માં
મારે તો હવે
પકડવી રહી
વાટ " વન " ની